Sinds maart volg ik elke ochtend om 6:00 uur een kundalini yogales. Deze dagelijkse toewijding voelt als een weldaad en een welkome stretch op fysiek, mentaal en energetisch vlak. Vanochtend tijdens de practice kwam deze quote binnenvallen:
“Het leven is er niet om je comfortabel te voelen. Het is onze verantwoordelijkheid om onze shit op te ruimen, om zo de weg vrij te maken voor onze kinderen.”
Lange tijd heb ik risico’s vermeden en koos ik voor de makkelijke weg. Tot ik besefte dat het leven mij situaties voorschotelde waar ik niet langer met een grote boog omheen kon lopen. Inmiddels weet ik dat als je de neiging hebt om risico’s te vermijden, dat elke tegenslag in je leven als een mokerslag bij je binnenkomt.
Om je veerkracht te stretchen heb je oncomfortabele situaties op te zoeken. Dat doen waar het ongemakkelijk wordt, omdat je weet dat je zo een betere versie van jezelf wordt. Zo lees ik momenteel een boek welke via een dierbare vriendin, Julia, een aantal maanden geleden op mijn pad is gekomen. Het boek is al uit 1995 in het Nederlands verschenen en heet “Australië op blote voeten” van Marlo Morgan. Op internet vind je allerlei discussies of het boek wel of niet fictie is.
Voor mij gaat het vooral over de boodschap die ze vertelt en hoe we als mens zijn afgedwaald van onze essentie en de verbinding met de natuur uit het oog zijn verloren. Dit heeft de schrijfster verpakt in een mooi verhaal waar een Amerikaanse arts met een tribe aboriginals op ‘walkabout’ te gaan, wat inhoudt lopend op blote voeten door de woestijn van Australië zonder te weten waar ze heen gaan en hoelang het duurt, volledig overgeleverd aan de natuur.
Zo ben ik zelf vier weken geleden ook in een avontuur gestapt waarvan ik niet weet waar het heen gaat en hoelang het duurt. En in het moment ervaar ik hoeveel het losmaakt en in beweging brengt. Mijn ervaring vergeleken met de vrouw in het boek is een walkabout for dummies 😉 Ik hoef niet met 40 graden Celsius op blote voeten door de woestijn zonder eten, drinken en bezittingen in de natuur te zijn. Al wekt dat ergens ook wel mijn nieuwsgierigheid om mij helemaal over te geven aan de overvloed van wat de natuur ons te bieden heeft.
De parallel met het boek is o.a. de support van een tribe en dat we met elkaar iets doen wat onszelf overstijgt en bijdraagt aan het groter geheel. Ook al is het een walkabout met alle westerse ‘ogenschijnlijke’ comfort, dit avontuur vervult mijn droom om mijn naakte waarheid te leven. Stap voor stap ontdoe ik mij van oude jasjes, oude lagen, die mij niet meer passen en niet zijn wie ik in wezen écht ben. En tegelijkertijd ondersteunen we elkaar in ieders dromen deze in vervulling te brengen.
Is het comfortabel? Nee.
Voelt het verbonden, kwetsbaar en confronterend? Ja.
Kom ik er krachtiger uit? Ja!
Mocht je nieuwsgierig zijn naar het avontuur wat ik ben ingestapt en voel je dat er iets bij je resoneert? Dan vertel ik je er graag 1-op-1 meer over.
En weet, ja het is oncomfortabel;-)
Liefdevolle groet, Jessica