Soms vraag ik cliënten om hun ervaringen van de sessies op papier te zetten.
Ilona heeft hier haar ervaring beschreven en hoe zij weer meer ruimte ervoer.
‘Ik heb Jessica bij toeval ontmoet. Op een ochtend bij een tramhalte in Utrecht. We wisselden een paar woorden uit want in de eerste instantie dachten we dat we naar dezelfde cursus zouden gaan. Die avond kwam ik haar bij hetzelfde perron weer tegen. We raakte verder aan de praat. Sprekend voor mezelf heb ik op dat moment een basisklik ervaren. Ik vertrouwde haar op slag. Soms heb je dat. Ik weet nog dat toen ik thuiskwam ik me zeer uitgelaten en blij voelde vanwege onze ontmoeting.
Ik ging er dan ook heen uit nieuwsgierigheid, nieuwsgierig naar wie Jessica was en wat haar werk inhield waarover ze zo gepassioneerd gesproken had.
Deze proefsessie was een jaar geleden. Nu terugkijkend ben ik zo blij dat ik het gewoon maar gedaan heb. Ik heb waanzinnig veel geleerd. In het kort is er voor mij eigenlijk een nieuw bewustzijn of noem het aandachtsvorm op gang gekomen die totaal anders is dan het denken. Het is alsof mijn bewustzijn zich heeft uitgebreid en het lichaam als ruimte erbij heb gekregen.
Deze fysieke aandachtsvorm helpt mij vooral in het loslaten van van alles en nog wat waardoor ik veel meer ruimte in en om me heen ervaar. En dit is zo’n te gek gevoel! Bovendien ben ik mijn dagelijks gedoe ook veel meer gevarieerd gaan beleven. Het voelt levendiger, ruimtelijker en vooral 30 kilo lichter. Ondanks dat het gedoe hetzelfde blijft.
De kennismaking
De eerste proefsessie was elkaar aftasten. Ik heb vreselijk gelachen, tot tranen toe. Naast al dat lachen herinner ik me ook nog één belangrijke vraag. Belangrijk omdat ik de vraag niet snapte. Ze vroeg me om met mijn aandacht naar mijn voeten te gaan. Ik denk voornamelijk in beelden. Naar mijn voeten gaan betekent voor mij dan ook het oproepen van een beeld van mijn voeten, in mijn hoofd. Et voilà! Dan ben ik er. Dat dit ook ‘binnendoor’ bleek te kunnen door middel van ademhaling en voelen was voor mij echt een hele dikke uhhhhhh? Ik vond het buitengewoon lastig en kreeg moeilijk toegang.
Wat ik wel ervoer was zwaarte. Ik weet niet hoe ze het doet maar toen we klaar waren en ik van liggende positie naar zittende kon komen kwam ik haast niet meer overeind. Ik ervoer een hele sterke, neerwaartse kracht. Alsof ik een enorm rotsblok was geworden. Ik weet ook nog dat ik het gevoel slecht kon plaatsen. Want wat moest ik ermee.
Toen ze me vertelde dat dit de basis is kon ik haar nauwelijks geloven. Want effe serieus, als dit de basis is en deze basis was me totaal onbekend, waar had ik dan al die tijd gezeten? Ik was goed verrast zal ik maar zeggen. Het fijne van deze methode is dat je het samen doet. Het is een wisselwerking. Hoe meer je jezelf geeft hoe meer je ontvangt.
Ik vind Jessica zeer kundig in het op gang brengen van deze wisselwerking. Ze kan goed het lichaam observeren en constateert snel waar de spanning zit. Wellicht doordat ze intuïtief de juiste vragen stelt en beschikt over een goed inlevingsvermogen. Soms is het ook een beetje samen zoeken en aftasten. In praktijk komt het er op neer dat je vertelt over een conflict uit je dagelijkse leven. Iets waarmee je worstelt of last van hebt. Dit kan van alles zijn. Van mentale strijd tot fysieke pijn. Van lichtvoetig tot zwaar. Tijdens het vertellen zit je op haar massagetafel en werkt ze op je voeten, stelt vragen en observeert je lichaam. Het oproepen van het conflict veroorzaakt ergens een spanning. Die ziet of voelt ze en vervolgens gaat ze op die plekken aan het werk.
Bij de eerste drie vervolgsessies wilde ik me concentreren op het negatieve gevoel wat ik ervaar als ik mezelf moet presenteren voor een groep. Soms heb ik er binnen mijn vak mee te maken. Bijvoorbeeld bij openingen, lezingen of persvoorlichtingen. Ik ervaar het frontaal in de belangstelling staan en te moeten vertellen over mijn passie echt als een ware horror. Na afloop heb ik altijd het gevoel alsof ik er helemaal niet bij ben geweest. Alsof ik tijdens het vertellen alle contact met mezelf heb verloren en diep ben weggekropen in de donkerte van mijn mijn eigen schaduw. Dit vind ik dan ook wel weer zonde. Want het is juist de bedoeling om jezelf op zo’n moment zichtbaar te maken en te delen. Zoiets zou toch eigenlijk best een feestje kunnen zijn.
Ik wilde graag met Jessica hiermee aan het werk. Ik wilde leren om ontspannen en open te blijven op de momenten dat ik over mijn passie praat. Te wennen aan het feit dat mensen heel dichtbij kunnen komen.
Tijdens de eerste vervolgsessie ontdekte Jessica al vrij snel dat ik bij ieder vorm van concentratie of focus mijn adem inhoud. Met als gevolg een verkramping in mijn romp en buik. En het zat dieper dan ik dacht. Op simpele vragen van mijn kinderen zoals ‘wat eten we vanavond?’, reageerde ik automatisch door eerst een paar seconde mijn adem stop te zetten.
Een tic! Het klinkt behoorlijk waus maar ik was me hier echt nog nooit bewust van geweest. Opeens snapte ik waar mijn plotselinge benauwdheden vandaan kwamen. ‘Zit ik nou te hyperventileren’, vroeg ik me weleens verbaasd af. Aangezien ik nooit blauw ben aangelopen of naar een zakje heb moeten grijpen schonk ik er geen verdere aandacht aan. Het gevoel kwam en ging weer voorbij. Het 
werd me duidelijk dat deze verkramping versterkt optreed wanneer ik mezelf moet presenteren. Ik draai dan het hele lichaam op slot, beginnend bij mijn ademhaling dan mijn ogen, mijn knieën en etc. en etc.
In totaal heb ik 10 sessies gedaan. Hierin hebben we ons geconcentreerd op mijn proces binnen mijn kunstenaarschap. Haar werkwijze vliegt vanuit een hele andere hoek zowel mijn persoonlijke als mijn artistieke vragen aan.
Het had mij al vele inzichten opgeleverd en ik vond het dan ook een uitgelezen kans om met haar te gaan samen werken. Hier volgt een samenvatting van dit project met vooraf een samenvatting over de eerste 4 sessies. Ik hoop een ieder die meer wil weten over het effect van deze methode een goed inzicht te bieden en vooral de overstap te maken naar het te ondergaan. En dan natuurlijk bij Jessica want vanwege haar integere en grote gevoeligheid vind ik haar serieus fantastisch.’
Ilona, kunstenares, 45 jaar
Volgende week lees je meer over Ilona haar ervaring en beschrijft ze vier sessies, waarin ze het geleerde toepast in haar werk als kunstenaar.
“Feelings come and go like clouds in a windy sky. Conscious breathing is my anchor.”
Thích Nhất Hạnh